رازواژه

خوزستان شده شاگرد ته‌ کلاس. ردیف آخر، صندلی آخر. آن تهِ ته. آقامعلم گوشه‌ای نشانده‌اش که دیگر نبیندش یا کم ببیندش. در زاویه‌ای کور و تاریک. فقط وقت امتحانات عزیز و دُردانه می‌شود. عزیزتر از دل و جان آقامعلم. آقامعلم وقتی پدر خوزستان را می‌بیند، نمی‌د رازواژه...ادامه مطلب

گاهی مغز آدمی سوت می‌کشد!یادداشتی بر افاضات عجیب و غریب علی کارونیعبدالرزاق پورعاطفگاهی مغز آدمی سوت می‌کشد از این همه ساده‌انگاری و خلاف‌گویی. علی کارونی-خواننده- در برنامه‌ی زنده‌ی شبکه سوم سیما با رازواژه...ادامه مطلب

دویدن بر تردمیل یادداشتی بر «ساعت پنج عصر» عبدالرزاق پورعاطف     طبق معمول دقیقه نود رسیدم. انتظار نداشتم جایی گیرم بیآید. اوایل اکران بود و پروپاگاندایِ فیلم مرا هم گرفته بود. غُلغله نبود. شاید شصت، رازواژه...ادامه مطلب

این سیبیلوی نازنین برای سومین سالگرد درگذشت احمد بیگدلی عبدالرزاق پورعاطف   یک. باید هرچه زودتر می‌رسیدم به تالار آفتاب. نمی‌خواستم حتی یک لحظه‌اش را از دست بدهم. اولین جشنواره‌ای بود که شرکت می‌کردم رازواژه...ادامه مطلب

  «قبل از این‌که تیربارچی دست به ماشه ببرد و بخواهد مرا، پیدا و ناپیدا، وادار به چانه انداختن بکند و سربازی که مرا به اسارت گرفت پیش بیاید و میان من و تیربار قرار بگیرد و به تیربارچی به عربی بگوید: - رازواژه...ادامه مطلب

یادِ «یازده» یادداشتی بر کتاب «یازده» اثر احمد چلداوی عبدالرزاق پورعاطف   سال 92 که منتشر شد، خریدم و خواندم. در برنامه «ماه عسل» وعده‌ی انتشارش را داده بود. همان‌جا ماجرای جالب فرارش به همراه دو اسیر دیگر را چنان با آب و تاب تعریف کرد که دهانم آب افتاد و بی‌صبرانه منتظر ماندم «یازده» منتشر شود تا آن را یک‌نفس سر بکشم. پس از گذشت سه سال، هنوز شیرینی خواندنش زیر زبانم است. در عملیات کربلای4، راوی که دانشجوست اسیر می‌شود و دوران حساس و خوفناکی را آغاز می‌کند. سی‌سالگی کربلای4 یاد «یازده» را در دلم زنده کرد. توصیف زنده‌ی احمد چلداوی از شبِ عملیات فراموش نشدنی است: «نمی‌دانم امشب چه شبی است. فقط رازواژه...ادامه مطلب

چنین گفت «احمد بیگدلی» عبدالرزاق پورعاطف باید هرچه زودتر می رسیدم به تالار آفتاب. نمی خواستم حتی یک لحظه اش را از دست بدهم. اولین جشنواره ای بود که شرکت می کردم و گویا برگزیده شده بودم. وگرنه روز قبلش، دبیر همایش زنگ نمی زد و نمی گفت که باید حتماً باشی. بهمن ۸۶ بود. بارانی در کار نبود. از آن روزهای آفتابیِ سرد بود با آسمانی صاف و آبی. تا رسیدم، دیدم دمِ در تالار چند نفری گرم گپ و گفت هستند. یکی شان نظرم را جلب کرد. قدبلند بود و چهارشانه. به معنای واقعی کلمه، تنومند. با سبیلی از بناگوش در رفته که مردانگی خاصی به چهره اش می داد. تو دلم گفتم: «به مولا، خیلی مَرده». بهانه ای برای ایستادن نداشتم. گذشتم و به در شیشه ای تالار رسیدم. پوستر جشنواره روی در بود: «دومین همایش ادبیات داستانی خوزستان». وارد شدم. بیشتر مهمانان در راهرو بودند. ادامه یادداشت را در سایت آفتاب بخوانید http://www.aftabir.com/articles/view/art_culture/literature_verse/c5_1444857902p1.php/ رازواژه...ادامه مطلب

زخم لبخند عبدالرزاق پورعاطف «لبخند زخم» مجموعه ۴۰ خاطره از ۱۲ رزمنده خوزستانی است. اکثر خاطرات از رگه هایی طنز برخوردارند. اما برخی دیگر تلخی گزنده ای دارند که می شد با حذف آن ها، مجموعه ی طنز منسجمی را ارائه نمود. در سال های اخیر، کارگردان هایی سعی کردند که از دل موضوعاتی تلخ و گزنده، فضاهای طنزی را استخراج کنند اما غالباً با شکست مواجه شدند و کارشان از طنز به هجو و تمسخر تنزل پیدا کرد. پُر واضح است که طنزنویسی کار هر نویسنده ای نیست و هر دست به قلمی، توانایی خلق چنین نوشته ای را ندارد. حال اگر همان طنزنویس بخواهد با فضاهای تاریک، تلخ و خشن شوخی کند و بدون تمسخر، ماجرای طنزی را روایت نماید، کارش دو چندان سخت می شود و روحش چه عرق ریزی جانکاهی خواهد داشت تا به خلق اثر فاخری دست یابد. ادامه یادداشت را در سایت آفتاب بخوانید http://www.aftabir.com/articles/view/art_culture/issue/c5_1420839795p1.php/ رازواژه...ادامه مطلب

بی‌خانوادگی پاسکوآل عبدالرزاق پورعاطف «خانواده ی پاسکوآل دوآرته» همزاد «بیگانه»ی آلبر کامو است، چرا که هر دو در یک سال (۱۹۴۲میلادی) چاپ شدند و هر دو روایت خشونتی بی هدف هستند. راویِ دو رمان قهرمان داستان است و «پاسکوآل» هم مانند «مورسو»ی بیگانه مرتکب قتلی کور می شود. اما تفاوت پاسکوآل و مورسو از زمین تا آسمان است. ادامه یادداشت را در سایت آفتاب بخوانید http://www.aftabir.com/articles/view/art_culture/issue/c5_1444858455p1.php/       رازواژه...ادامه مطلب

مردی که نبض داستانش هنوز می‌زند عبدالرزاق پورعاطف در چهارمین روزِ زمستان سال 1310 احمد محمود به دنیا آمد. داستان‌نویسِ خلاق و بزرگی که 84سالگی‌اش را در نبودِ فیزیکی 13‌ساله‌اش جشن می‌گیریم تا تداعیِ لحظاتِ نابِ خوانشِ رمان‌ها و داستان‌هایش، ذهنمان را سرشار کند؛ خلوت‌های خوش غُور. طعمِ شیرین غرق شدن در جهان داستانی‌ِ «زمین سوخته»، «داستان یک شهر»، «مدار صفر درجه»، «آدم زنده» و «درخت انجیر معابد» هنوز زیر زبانِ ذهن‌مان است. مگر می‌شود آن ساعتِ شش صبح؛ لحظه‌ اعدام افسران ارتش را از یاد بُرد. صدای شلیک تیرها در گوشمان می‌پیچد و وسوسه‌ خواندن دوباره‌ «داستان یک شهر» و تبعید شدن با «خالد» را به سرمان می‌اندازد. یا «زمین سوخته» و آن انگشت کوچک دست که از بند دوم قطع شده است و هنوز هم سُبابه‌اش مثل یک درد، مثل یک تهمت و مثل یک تیر سه‌شعبه به قلبمان نشانه رفته است. چه بسیارند تصاویر پویا و زنده‌ای که احمد محمود با هنرمندی تمام در ذهن‌مان حک‌ کرد. او خالق شخصیت‌های فعال، مانا و جاودانی بود که همراهشان نفس کشیدیم و بزرگ شدیم.جمال میرصادقی در یادداشت «داستان ایرانی، ارزشمند اما بدون حامی» که 17 آذ رازواژه...ادامه مطلب